Belfer po warszawsku, czyli przepis na dobrego nauczyciela

Jaki przedmiot powinien się znaleźć na liście zajęć obowiązkowych w polskiej szkole to:

Emocje i rozmowa – czyli sztuka porozumiewania się z innymi ludźmi.

Czego w dzisiejszej szkole powinno być „więcej”, a czego „mniej”?

Więcej praktyki: uczenia poprzez zabawę, warsztaty, działanie, ruch. Więcej zadań problemowych, mniej odtwórczych. Więcej sytuacji, w których uczniowie uczą się siebie nawzajem – tego, że możemy się różnić, odmiennie doświadczać świat, inaczej radzić sobie w tych samych sytuacjach. Więcej zauważania mocnych stron ucznia, jako bazy do podejmowania kolejnych wyzwań. Więcej pozytywnych emocji, ciekawości i radości.

Najważniejsza „lekcja", jaką otrzymałam od swoich uczniów...

Że można się cieszyć małymi rzeczami. Że radość jest zaraźliwa. I że daje ogromną siłę.

O jakiej pracy marzyła Pani jako dziecko? Czy miało to wpływ na późniejsze decyzje życiowe?

Nie pamiętam. Dużo rzeczy mnie interesowało i chyba nie miałam sprecyzowanych planów.

Pani ulubiona bajka/film z dzieciństwa?

Przygody kota Filemona. Sama byłam ciekawskim dzieckiem, zadającym dużo pytań, więc tym bardziej czułam sympatię do niesfornego kociaka. Lubiłam ciepło tej bajki, humor i dobre zakończenie każdej przygody.

Jakie miejsce na świecie uważa Pani za wyjątkowe?

Wiele miejsc wzbudza mój zachwyt. Wyjątkowa jest dla mnie skarpa wiślana – lubię spacery po krętych alejkach wśród starych drzew albo wąskich uliczkach, pełnych interesujących domów; a po spacerze lubię odpoczywać wpatrując się w leniwy nurt rzeki.

Czym ludzie zazwyczaj się nie przejmują, a powinni?

Wydaje mi się, że często ludzie za bardzo się przejmują własną albo cudzą niedoskonałością, a za mało cieszą z dobrych zdarzeń, które codziennie doświadczamy.

Zawsze chciałam, żeby mnie zapytano o...

Chyba wolę, jak to ja zadaję pytania innym

UM Warszawa