Dach kamienicy przy Rynku Nowego Miasta odnowiony

Nowe życie starych dachówek

Tegoroczny remont jest kontynuacją prac prowadzonych przez wspólnotę mieszkaniową, do której należy cała pierzeja. Podobnie jak w ubiegłym roku - przy remoncie kamienicy pod numerem 27 - również i tu, udało się przeprowadzić remont wyłącznie przy użyciu dachówki z odzysku. Po ostrożnym rozebraniu krycia przejrzano zdjęte dachówki, wybierając te, które nadawały się do ponownego użycia. Zniszczone zastąpiono materiałem rozbiórkowym, pochodzącym z innych warszawskich obiektów, gdzie wcześniej były prowadzone remonty.

Rozwiązanie takie jest nie tylko tańsze niż zakup nowych materiałów, lecz również daje bardzo naturalny efekt, właściwy dla zabytku. Wyremontowany dach nie wyróżnia się i doskonale współgra z historycznym otoczeniem nowomiejskich kamienic. Co więcej, należy podkreślić, że w budynku przy Rynku Nowego Miasta 17 rozbiórkowe dachówki były zastosowane już podczas jego budowy. Do takiego wniosku prowadzi analiza dostępnych kolorowych zdjęć wykonanych niedługo po oddaniu go do użytku. Na fotografiach z 1958 i 1959 roku wyraźnie widać zróżnicowanie kolorystyczne połaci dachu, którego nie byłoby w przypadku zastosowania nowych dachówek. Paradoksalnie więc, dopiero późniejsze remonty prowadzone w latach siedemdziesiątych doprowadziły do większego ujednolicenia koloru krycia.

Podczas remontu wymieniono obróbki blacharskie, ponieważ stara blacha była już mocno zniszczona i nie nadawała się do ponownego wykorzystania. Zastosowano blachę miedzianą, która jest tradycyjnym, a przy tym szlachetnym i bardzo trwałym materiałem i pięknie się prezentuje na zabytkowej kamienicy.

Miasto wsparło remont kwotą 136 274 zł, która pokryła około sześćdziesięciu procent kosztu prac.

Czy tak wyglądał rynek?

Na zdjęciach archiwalnych, m.in. z Referatu Gabarytów, można zobaczyć, że przedwojenny Rynek Nowego Miasta nie miał nic wspólnego z harmonijnymi, spójnymi stylistycznie pierzejami, które są teraz.

Wypełniała go znacznie bardziej zróżnicowana architektonicznie zabudowa. Parterowe lub jednopiętrowe niewielkie budyneczki o prostych, tradycyjnych formach kontrastowały ze znacznie okazalszymi, wielkomiejskimi kamienicami o sześciu kondygnacjach i nowoczesnym, secesyjnym bądź eklektycznym wystroju.

Budynek pod numerem 17 jest w całości kreacją artystyczną z okresu powojennej odbudowy Nowego Miasta prowadzonej w latach 1953-56. Jego architektura nawiązuje do kameralnych kamieniczek XVIII-wiecznego klasycyzmu. Jednak przed 1939 rokiem w tym miejscu nigdy nie stał taki budynek. Była to niska, mało reprezentacyjna zabudowa.

Podczas odbudowy elewację dekoracjami malarskimi ozdobiła wybitna warszawska artystka i pedagog - Hanna Żuławska, której prace można podziwiać także na kilkunastu kamienicach na Głównym Mieście w Gdańsku oraz Starym i Nowym Mieście w Warszawie. Oprócz malarstwa monumentalnego zajmowała się ona między innymi ceramiką, a jej mozaiki znajdują się m.in. w podcieniach domów przy pl. Konstytucji oraz na Torwarze.

UM Warszawa