Marcin Styczeń koncertowo zdradził swój "Szyfr"

Sala widowiskowa Służewskiego Domu Kultury wypełniła się do ostatniego miejsca, bo Marcin Styczeń zawsze może liczyć na swoją wierną publiczność. Na widowni zasiedli fani artysty, i to nie tylko ci warszawscy, ale i dwoje autorów - Aleksandra Bacińska i Szymon Babuchowski - którzy wspomogli artystę w pisaniu tekstów do nowych utworów. Marcinowi Styczniowi w niedzielny wieczór towarzyszyły na scenie dwie wokalistki - śpiewające w chórkach oraz pięciu muzyków, więc świętowanie wydania nowego krążka odbyło się w naprawdę wyjątkowy sposób.

Wszystko zaczęło się od bardzo dynamicznej, pobrzmiewającej countrowo "Huśtawki", a... Marcin Styczeń był tak przejęty premierą płyty, że aż pomylił jedno słowo w pierwszym wersie tej piosenki. Z racji obecności na sali autora tekstu postanowił szybko naprawić swój błąd, więc utwór ten popłynął ze sceny po raz drugi i już "po Bożemu". I trzeba przyznać, że był to bardzo dobry pomysł, bo publiczność mogła od razu wprawić się w dobrą zabawę. Za chwilę zrobiło się zdecydowanie spokojniej za sprawą utworu "Smogu smak", z tekstem Roberta Kasprzyckiego, w którym odnaleźć można nawiązania do Olkusza - rodzinnego miasta Marcina Stycznia. Podczas jego koncertu nie mogło oczywiście zabraknąć wspomnienia o przyjacielu artysty - śp. Erneście Bryllu, zmarłemu kilka tygodni, który napisał tekst podszytej melancholią piosenki "Odprowadzam moją młodość". I znów Marcin Styczeń sięgnął do utworów z tekstami Szymona Babuchowskiego - folkowe "I tu, i tam", gdzie zamiast gitary wybrzmiało buzuki i balladę "Śnieg", która - dość zaskakująco - stała się po części aktualna w kwietniu.

Kolejne dwie piosenki z nowej płyty, które popłynęły ze sceny, to w pełni autorskie dzieła artysty - zahaczające o country i folk "Chwyć mnie za rękę" i "Zmyślona dziewczyna", przy której snującej się dźwiękach przed oczami stanął zadymiony bar, niekoniecznie na Dzikim Zachodzie. Piosenka "Jak obłok", z tekstem Roberta Kasprzyckiego, przeniosła zaś słuchaczy z Warszawy - folkowo i radośnie - aż na zielone wzgórza Irlandii. Duża różnorodność nowych piosenek objawiła się także w utworze "Wracaj" - tekst Szymon Babuchowski, z lekkim balladowym bluesowym sznytem.

Dość długo słuchacze musieli poczekać tego wieczoru na piosenki z tekstami - obecnej na sali - Aleksandry Bacińskiej, ale ich cierpliwość została wynagrodzona aż potrójnie. I co ciekawe, każda z tych piosenek niosła ze sobą inny nastrój - romantyczna "Chodź", bardzo dynamiczna i zachęcająca do zabawy "Nasercowa piosenka" oraz nieco jazzująca "Dobrze mieć skrzydła". Gdy zasadnicza część wieczoru zbliżała się ku końcowi, Marcin Styczeń zaprezentował tytułowy utwór z płyty "Szyfr" i zrobiło się dynamicznie, trochę głośniej, a stylistycznie blues-rockowo. Tak jak całą płytę, tak i premierowy koncert zwieńczyła przestrzenna ballada "Ostatni grudniu" - i znów ta nietypowa kwietniowa aura za oknem idealnie się dopasowała do tekstu Marcina Stycznia.

I gdy słuchacze zapoznali się z całą zawartością płyty "Szyfr" - w jej koncertowym wydaniu - ze sceny popłynął utwór "Dziękuję i tak", którym artysta zazwyczaj żegna się ze słuchaczami. Jednak publiczność nie była nawet w najmniejszym stopniu chętna do tego, by puścić wykonawców ze sceny. I jako pierwsza na bis - na jednoznacznie wyrażone życzenie widowni - popłynęła "Madonna od popaprańców". Piosenka do tekstu Marcina Stycznia, poświęconego żonie śp. Ernesta Brylla - Małgorzacie, bo tak właśnie żartobliwie nazywał ją zmarły poeta. W dobrą zabawę zaś wprawiła zgromadzonych kolejna piosenka z tekstem zmarłego niedawno poety - "Oj, gębo moja" - tekstowo i muzycznie zdecydowanie zanurzona w kabaretowej stylistyce. I by tę radosną atmosferę wśród publiczności podtrzymać Marcin Styczeń zaśpiewał za zakończenie jeszcze raz "Nasercową piosenkę".

Premierowy koncert Marcina Stycznia z okazji wydania płyty "Szyfr" wypadł naprawdę bardzo udanie. Różnorodna stylistyka piosenka sprawiła, że chyba każdy na widowni znalazł "coś" dla siebie. A wieczór ten był także okazją do zanurzenia się w wartościowe teksty - czasem skłaniające do zadumy, a czasem przywołujące na twarzy uśmiech. Jeśli zaś chodzi o samo wykonanie, co zawsze mocno przyciąga moją uwagę, to rozbudowany skład muzyków wykonał kawał dobrej roboty. A szczególnie przypadły mi do gustu gitarowe czy też mandolinowe solówki. Nie mam wątpliwości, że warto zachęcić wszystkich do zapoznania się z tymi "zaszyfrowanymi" dźwiękami i słowami, z którymi Marcin Styczeń - wraz z zespołem - ruszą wkrótce w Polskę.

Piotr Wojtowicz